Vol verwachtingen ben ik twee jaar geleden aan mijn ambt van ouderling begonnen. Ik ben ingewerkt en dienstbaar geweest aan anderen. Nu wil ik graag iets van mijn eigen dromen en idealen inbrengen. Hoe pak ik dat aan?
Of een droom van kans van slagen heeft, hangt van een aantal factoren af. Belangrijk is of anderen mensen zich erin herkennen. Reageren mensen enthousiast? Daarnaast is de timing belangrijk. Wat helpt de gemeente nu het beste vooruit? Daarnaast zijn er meerdere mensen in de gemeente die dromen. Die staan wellicht ook te trappelen om hun dromen te realiseren. Voor je het weet zit je in elkaars vaarwater of put je elkaar uit in het realiseren van uiteenlopende verlangens.
Hoe zorg je er dan voor dat we elkaars dromen kennen en elkaar gaan helpen?
Eigenlijk vraag je ernaar hoe je als kerkenraad goed leiding kunt geven aan een proces van revitalisering. Of anders gezegd: Hoe kun je als kerkenraad bevorderen dat mensen gepassioneerd met elkaar gaan samenwerken aan de totstandkoming van enkele breed gedeelde dromen?
Ja, dat klopt. Hoe werkt dat?
Mag ik je een voorbeeld geven? In een oudere stadsgemeente spraken voornamelijk oudere gemeenteleden en een handjevol jongeren met elkaar over de vraag: 'Wanneer en hoe was de geloofsgemeenschap voor jou van waarde?' Zo'n zestig mensen deden mee aan het gesprek. De verhalen gaven een goed beeld van het ‘DNA’ van deze gemeente: ‘Je mag kwetsbaar zijn’, ‘Je wordt geaccepteerd zoals je bent’, ‘Er is geen prestatiedwang’, ‘De zegen sterkt ons’, ‘Kleine groepen’, ‘Een goed inhoudelijk gesprek’, ‘Ruimte geven’ ‘We durven af te wijken van vaste paden’, ‘We geven concrete hulp in de wijk’.
Met deze ingrediënten zijn ze gaan dromen, eerst alleen en vervolgens in drietallen. Mensen die elkaar nauwelijks kenden, vormden een drietal. Iemand zei daarover: 'We kennen elkaar amper. Zo apart, om te zien dat er zoveel overeenkomsten in de dromen zit!' Dat had ze vooraf niet gedacht. Ze werd er enthousiast van.
