De werkgroep beleid heeft een probleem.
Hoe komen we in gesprek met de middengeneratie?
In het gesprek over de koers van de gemeente voor de komende tijd
heeft deze generatie nog weinig van zich laten horen.
En in de kerk zien ze deze groep ook niet zoveel.
De werkgroep heeft vier dertigers uitgenodigd
om van hun te horen hoe ze dat zouden kunnen aanvliegen.
De vergadering begint met een waarderend rondje.
Ik laat alle deelnemers aan het gesprek vertellen over een moment uit het afgelopen jaar
dat de kerk voor hun van waarde was.
Of over een activiteit die hen veel heeft gebracht,
op het gebied van zingeving en geloof.
En dan komen de verhalen:
over de Kickdienst, waar zoveel jonge gezinnen waren
over de Palmpaasoptocht, waar ze bijna te weinig materiaal hadden om de stokken te versieren
over de herderstocht in Balloo, waarbij iedereen zomaar kon aansluiten
over de kerstwandeling-met-verhaal die was georganiseerd door de basisschool
over de ouderen in het zorgcentrum, die de kinderen zo graag een keer in hun midden zouden hebben.
Het duurt een half uur, deze opening van de vergadering.
En het brengt enorme energie in de groep.
Ik kijk naar de agenda, en denk: ja, nu de hamvraag:
hoe komen we in gesprek met de middengeneratie?
Terug naar het probleem.
Nou, zegt een van de dertigers,
volgens mij hoef je helemaal niet in gesprek, met deze groep!
Jullie weten best wat we willen
want dat hebben jullie ons een paar jaar geleden ook al gevraagd
maar daar is voor zover ik kan zien
weinig mee gedaan...
De anderen knikken.
Weer een gesprek – daar zitten ze niet op te wachten.
De werkgroep beleid krabt zich eens achter de oren.
Wat willen jullie dan?
We willen niet praten – we willen iets doen!
zegt er één.
Zoals bij de Kickdienst, die optocht en die kerstwandeling.
En het maakt ons niet uit of het georganiseerd is door de kerk of de school
of door iemand anders.
Maar bij al die activiteiten ben ik bezig geweest met m’n geloof.
Samen met mijn gezin.
En met heel veel anderen!
Dat hoeft van mij niet elke zondag.
Maar ik zou het best wat vaker willen dan nu.
En ik zou ook best eens aan iets mee willen werken.
Gewoon voor één keer.
Met een clubje mensen die dat leuk vinden.
Ik weet genoeg mensen die dat ook wel willen.
En dan een volgende keer weer iemand anders.
Ineens rollen de ideeën over tafel.
Kunnen we niet een keer gaan pannenkoeken bakken in het verzorgingstehuis?
Met de kinderen?
En dan samen eten?
Ja, op de jaarlijkse pannenkoekendag!
Na een uurtje vergaderen stuiteren ze de deur uit.
Dank je wel, zegt er eentje enthousiast.
Ik dacht even: wat zouden we vanavond gaan doen?
Maar dit vond ik wel leuk!
Daar mag je me vaker voor bellen!
De werkgroep beleid blijft wat verbouwereerd achter.
Het probleem ‘hoe komen we in gesprek met de middengeneratie’ is van tafel
Ze hebben het zojuist namelijk gedáán!
Hun beeld van de middengeneratie is gekanteld.
Het is niet ‘een generatie die je nooit ziet’
het is een generatie die van alles wil.
Maar dan op een andere manier georganiseerd.
Als kort-verband-vrijwilligers
en dan een paar keer per jaar
activiteiten waarbij je je spontaan kunt aansluiten
met ruimte voor ontmoeting en verdieping
en graag een beetje reuring!
Waarderend werken in een notendop.
In een uurtje leren kijken met andere ogen.
Dat biedt perspectief!
Ook leren kijken met andere ogen?
Je kunt nog meedoen met de leergemeenschap waarderende gemeenteopbouw!
We starten op 17 maart.
Zie: www.leren-waarderen.nl
24 januari 2018, Els Deenen
Ik meld mijzelf meteen aan voor de Nieuwsbrief
Fout: Contact formulier niet gevonden.
Willen jullie contact met mij opnemen?
Fout: Contact formulier niet gevonden.